Νομίζει ότι έχει προβλέψει τα πάντα. Πιλοτάρει εξ αποστάσεως, γιατί εκείνος, έχει φύγει. Αρπάζει το κινητό και βγάζει εκατοντάδες φωτογραφίες. Τις ανεβάζει στο σύστημα πλοήγησης και γυρίζει πίσω, στο χρόνο. Υπάρχει πρόβλημα με τη σύνδεση, ο χρόνος φεύγει βιαστικά, συλλέγει δεκάδες ελιγμούς, παίζει σταδιακά με τους ηλιακούς συλλέκτες. «Γράφει» εικόνες σε λευκό χαρτί και τις δημοσιεύει. Σε εκδρομές, περιπάτους και ταξίδια. «Φυσικά και θα με ξαναδείς. Δεν είπαμε ότι θα νικήσουμε;». Υπάρχει πρόβλημα με τη σύνδεση. Δεν μπορεί να προβλέψει τα πάντα. Εκείνος, πια, έχει φύγει…

«CUT! Pollution Alert!»

Η γνωριμία μας μετρά, σχεδόν, δέκα χρόνια. Μια φορά, κάθε τόσο, αφιερώνουμε λίγο χρόνο για να ανταλλάξουμε τα νέα μας: Συντηρητικούς απολογισμούς, πολιτιστικές αποστολές, σημαντικές κι ασήμαντες πληροφορίες και μπόλικες ειδήσεις. Σήμερα, o Ανδρέας, αφήνει για λίγο τα τηλεοπτικά πλατό, βάζει στην άκρη τους απολογισμούς και εκδίδει το πρώτο του βιβλίο, ένα ξεχωριστό φωτογραφικό λεύκωμα, έχοντας, όπως ο ίδιος αναφέρει στο σημείωμά του, «ένα απώτερο, καλό σκοπό».

Προσπαθώ να προλάβω την παρουσίαση του βιβλίου, αλλά το μπλε αυτοκίνητο αρνείται να συνεργαστεί μαζί μου. Το ακατανόητο μήνυμα «Pollution Alert!» και τα απανωτά «μπιπ –μπιπ» με αποσυντονίζουν, καθώς επίσης και οι ατελείωτες σταγόνες από λάδι, οι οποίες δεν μου επιτρέπουν να ταξιδέψω μέχρι τη Λευκωσία, με αποτέλεσμα να χάσω την παρουσίαση.

Λίγες μέρες μετά, τον επισκέφθηκα στο γραφείο του. Με κέρασε τσάι, χώθηκα στις 96 «φωτογραφικές» σελίδες του «C(see) Y(why)», όλες αφιερωμένες στον πατέρα του, ο οποίος «έφυγε» πριν από δύο χρόνια.

«Τον Αύγουστο του 2012, μετά από μία έντονη δύσπνοια, επισκέφθηκε το ιατρικό κέντρο κι από κει βρέθηκε στο νοσοκομείο. Οι γιατροί είδαν κάτι ανησυχητικό, στον πνεύμονα. Χρειάστηκαν αρκετές εξετάσεις και βρογχοσκόπηση, μέχρι να διαγνωστεί επίσημα ότι είχε καρκίνο στον πνεύμονα».

«CUT! Μίλησέ μου για εκείνον».

«Γεια σου. Ονομάζομαι Ανδρέας. Ο πατέρας μου ήταν ένας άνθρωπος, αυτό που λέμε, της ‘παλιάς γενιάς’. Ο θάνατος του δικού του πατέρα σε ένα εργατικό ατύχημα, τον ανάγκασε να παρατήσει το δημοτικό και να αρχίσει να δουλεύει. Ήταν ο μεγαλύτερος από τα πέντε αδέλφια του και οι εποχές, τότε, πολύ δύσκολες. Δεν μορφώθηκε λοιπόν. Έμαθε την τέχνη του ξυλουργού. Κι έχοντας μάθει εμπειρικά αυτή την τέχνη, μπορούσε να σχεδιάσει ένα ολόκληρο σαλόνι χωρίς να έχει γνώσεις γεωμετρίας και μαθηματικών. Με εντυπωσίαζε πολύ αυτό. Κοίταζε μία φωτογραφία ενός καθιστικού και μπορούσε να φτιάξει το ίδιο, ως την τελευταία λεπτομέρεια. Δεν μιλούσε πολύ. Ήταν ένας εργατικός άνθρωπος, ο οποίος ήθελε να προσφέρει τα πάντα στην οικογένειά του. Μεγαλώνοντας, όταν του ανακοίνωσα πως ήθελα να ασχοληθώ με την τέχνη του, αφού πλέον από ξυλουργός την είχε εξελίξει, δημιουργώντας ένα μεγάλο εργαστήριο και μία έκθεση επίπλων, αρνήθηκε κατηγορηματικά. Ίσως επειδή ο ίδιος δεν κατάφερε να τελειώσει το δημοτικό, επέμενε πάρα πολύ για να σπουδάσω. Ήμουν και ο πρωτότοκος, βλέπεις…».

«CUT! Ο Ανδρέας μετακομίζει από τη Θεσσαλονίκη, στη Λευκωσία, το Νοέμβριο του 2007. Τώρα πια, είναι ένας από εμάς».

«Τον Αύγουστο του 2012, μετά από μία έντονη δύσπνοια, επισκέφθηκε το ιατρικό κέντρο κι από κει βρέθηκε στο νοσοκομείο. Οι γιατροί είδαν κάτι ανησυχητικό στον πνεύμονα. Χρειάστηκαν αρκετές εξετάσεις και βρογχοσκόπηση μέχρι να διαγνωστεί επίσημα ότι είχε καρκίνο στον πνεύμονα. Δεν χρειάστηκε ποτέ να συζητήσουμε μαζί του τις λεπτομέρειες της ασθένειας. Έτσι κι αλλιώς, εκείνος δεν μιλούσε πολύ. Κάποια στιγμή, συζητώντας στο τηλέφωνο, μου είπε ‘ως εδώ ήταν’ και του απάντησα ‘δεν θέλω να ακούω τέτοιες ανοησίες. Θα το παλέψουμε και θα το πολεμήσουμε.’ Ο καρκίνος ήταν σπάνιας μορφής κι αρκετά επιθετικός. Μετά την πρώτη χημειοθεραπεία, Χριστούγεννα θυμάμαι, ήμουν μαζί του για μία εβδομάδα. Η ασθένεια, ωστόσο, τον είχε νικήσει. Όχι τόσο σωματικά, όσο ψυχικά. Όταν ήρθε η στιγμή να αναχωρήσω, για να επιστρέψω πίσω στην Κύπρο, εκείνη τη στιγμή του αποχαιρετισμού, δακρύζοντας μου είπε ‘Δεν θα σε ξαναδώ’. Ήταν μία συγκλονιστική στιγμή. Δεν ξέρω τι ένιωθε, αλλά αποχαιρετούσε τον πρωτότοκο γιο του. ‘Τι εννοείς; Φυσικά και θα με ξαναδείς. Δεν είπαμε ότι θα νικήσουμε;’. Ίσως, τελικά, γνώριζε τη συνέχεια. Μετά από τη δεύτερη χημειοθεραπεία και λόγω ενός σοβαρού προβλήματος στην καρδιά του, έπαθε έμφραγμα και μπήκε στην εντατική. 25 ημέρες μετά, τελείωσαν όλα…».

«Μίλησέ μου για το C(see) Y(why), το οποίο αφιερώνεις σε εκείνον».

«Το C(see) Y(why), ως ένα φωτογραφικό λεύκωμα, προέκυψε ως πρώτη ιδέα όταν έμαθα για μία έκθεση φωτογραφίας στο Ισραήλ, με λήψεις χρηστών του Instagram. Ήθελα να κάνω κάτι αντίστοιχο στη μνήμη του πατέρα μου, μέσω μίας ενέργειας – στήριξης – των καρκινοπαθών.

Ο πατέρας μου, στον οποίο έχω αφιερώσει την έκδοση του λευκώματος, όπως σου είπα λίγο πιο πριν, δεν μιλούσε πολύ. Έλεγε περισσότερα, ίσως, με τη σιωπή του. Το λεύκωμα αυτό, λοιπόν, αντικατοπτρίζει αυτά που θέλω να πω. Όσα αισθάνθηκα εκείνη την περίοδο, αλλά και όλα αυτά που κουβαλώ μέσα μου, με εικόνες, κι έχει ως κύριο στόχο να σε προτρέψει να ‘δεις’. Όχι απλά να κοιτάξεις, αλλά να δεις πιο πέρα, καθώς η αρχέγονη λειτουργία του εγκεφάλου μας είναι τέτοια, που πολλές φορές κοιτάμε, αλλά δεν βλέπουμε πιο μακρυά.

C(see) Y(why), γιατί η Κύπρος παρά τις δυσκολίες και τα κακώς κείμενα, έχει την ομορφιά της. Να δεις πως η ζωή εκεί ‘έξω’ είναι όμορφη. Είναι εκεί και μας περιμένει. Αυτό είναι το μήνυμα μου, ένα θετικό μήνυμα για τη ζωή. Ο καρκίνος είναι μία ασθένεια, αλλά δεν είναι το τέλος. Μπορεί να νικηθεί. Υπάρχουν αμέτρητες περιπτώσεις της σύνθλιψης του. Μπορείς, αν θες, να τον παρομοιάσεις με το σκοτάδι. Αλλά ακόμη και στο απόλυτο σκοτάδι, κάπου θα λαμπυρίζει μία αχτίδα φωτός. Μετά την καταιγίδα, θα εμφανιστεί ένα ουράνιο τόξο. Όπως αναφέρω στο βιβλίο μου, όταν κάποια στιγμή νιώσεις πως τα εμπόδια είναι αξεπέραστα και η καθημερινότητα σε πνίγει, απλά κοίταξε ψηλά, άσε το βλέμμα σου να περιπλανηθεί στον ορίζοντα. Άσε την ενέργεια του σύμπαντος να σε κυριεύσει και πάρε μία βαθιά αναπνοή. Άνοιξε τα μάτια της ψυχής και την καρδιά σου. Δες γιατί!».

«CUT! Τα καθαρά έσοδα του λευκώματος του Ανδρέα, θα διατεθούν για τις ανάγκες του ΠΑΣΥΚΑΦ [Παγκύπριου Συνδέσμου Καρκινοπαθών και Φίλων], κάτι που ήταν και ο αρχικός στόχος της έκδοσης του βιβλίου αυτού».

«Γεια σου. Ονομάζομαι Ανδρέας. Φυσικά και θα τον ξανασυναντήσω. Ίσως κάποια μέρα, σε μια καινούργια ζωή, μαζί, παρέα στο φως. Δεν είπαμε ότι θα νικήσουμε;».

(Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic και το χαμόγελο του Ανδρέα Γιόρτσιου, με την εισφορά τους, για αυτή την εβδομάδα, εξασφάλισαν 100 προγεύματα, τα οποία θα προσφέρει στα παιδιά, το Πολυδύναμο Κέντρο “Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων” της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού.)

Info: Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic, παρουσιάζει και στηρίζει την εκστρατεία «43 Χαμόγελα!» όπου θα συναντήσω και θα «φωτογραφίσω» τον «εαυτό» μου και 42 φίλους, οι οποίοι μοιράζονται μαζί μου συνηθισμένα πράγματα, γεμάτα με χαμόγελα! Μετά το πέρας της «αποστολής», και την ηλεκτρονική δημοσίευση των 43 ιστοριών, θα ακολουθήσει η έκδοσή τους σε βιβλίο, από την Dr. Zenonos – The Dental Clinic, όπου όλα τα έσοδά του θα διατεθούν στο Πολυδύναμο Κέντρο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων, για τα προγεύματα των παιδιών, τα οποία ετοιμάζει και προσφέρει η ομάδα της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού. Οι φίλοι που θα «συναντήσω» συμμετέχουν, όπως κι εγώ, στην εκστρατεία αφιλοκερδώς. Οι μικρές μας ιστορίες θα δημοσιεύονται κάθε Παρασκευή. Η παρουσίαση του βιβλίου «43 Χαμόγελα!», θα πραγματοποιηθεί στη Λεμεσό, την Παρασκευή 2 Οκτωβρίου, το 2015, Παγκόσμια ημέρα Χαμόγελου…

«Έζησα κάτι το ανεξήγητο και δεν ντρέπομαι να το μοιραστώ. Με τράβηξε πίσω ένας φίλος και με κράτησε σφικτά. ‘Τελείωσε’, μου είπε. Εκείνη τη στιγμή σπάραξα, έχασα τη γη κάτω απ΄ τα πόδια μου, χτυπούσα τα χέρια μου στους τοίχους κι έκλαιγα σαν μωρό παιδί. Δεν θυμάμαι πότε σταμάτησα να κλαίω, κάπου στο ξημέρωμα της επόμενης μέρας, νομίζω… Για πολλές μέρες μετά, ήμουν χαμένος, φοβισμένος, ένιωθα ότι ο πόνος με είχε παραλύσει, έκλεισα τον εαυτό μου σ’ ένα σκοτεινό δωμάτιο. Δεν ήθελα να ακολουθήσω τα σωστά βήματα για να ελευθερωθώ. Δεν θέλω να τον θυμάμαι έτσι. Όχι, αρνούμαι να τον θυμάμαι έτσι…».

«CUT! «Φυσικά και θα τον φέρεις μαζί σου!».

Νομίζω, δεν έχει παραλείψει τίποτα. Τώρα, άλλωστε, δεν τα’ χει χαμένα, παρόλο που όταν έγινε το «κακό», δεν ήξερε τι να κάνει, ούτε πως να αντιδράσει. Συναντηθήκαμε μέρα μεσημέρι, οι ώρες πέρασαν ευχάριστα, ο ήλιος έχει ήδη εξαφανιστεί και τώρα πρέπει να επιστρέψει πίσω, στην εργασία του. Μέχρι να ανταμωθούμε ξανά, για να πιούμε εκείνον τον καφέ και να πούμε τα «δικά» μας. Φεύγει γρήγορα για να προλάβει. Οι ειδήσεις τρέχουν, το κινητό δεν σταματά λεπτό να χτυπά, οι συνεργάτες περιμένουν οδηγίες, τα «δικά» μας τον έχουν απορροφήσει, ενώ ο ίδιος αγχώνεται γιατί θέλει να βρεθεί στο γραφείο, ακριβώς τη σωστή ώρα, παρόλο που ο συνεπιβάτης του τον καθυστερεί, αφού δεν λέει με τίποτα να ξεκολλήσει από πάνω μου. Μάλλον, συμπάθησε εμένα ή τα καλούδια που του προσφέρω εδώ και λίγη ώρα. Ο Ονούφριος, λίγο πιο πριν, μου αποκάλυψε πως, από τότε που έγινε το «κακό», δεν τον αφήνει στιγμή από κοντά του…

«CUT! Πότε έκλαψες για τελευταία φορά;»

«Γεια σου. Ονομάζομαι Ονούφριος. Πριν από ένα χρόνο, όταν έχασα το ‘χάπι’ μου κατά της μελαγχολίας, τον αγαπημένο μου σκύλο, Zanax. Ήταν ο καλύτερός μου φίλος. Έσβησε μέσα στην αγκαλιά μου, μετά από τέσσερις μαρτυρικές ώρες μάχης, στην κτηνιατρική κλινική, παλεύοντας για να κρατηθεί στη ζωή, αφού κάποιος ασυνείδητος αποφάσισε να μου τον στερήσει, ρίχνοντας φόλα, λίγο πιο κάτω απ’ το σπίτι μου, στη Λεμεσό. Είχα πείσει τον εαυτό μου, καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδικασίας, πως θα επιβίωνε, ότι σε μια – δύο μέρες θα ήταν έτοιμος για να γυρίσει πίσω στο σπίτι, να ξαπλώσουμε και πάλι μαζί, παρέα στον καναπέ μας, εγώ να παρακολουθώ ταινίες κι εκείνος να παρακολουθεί εμένα με τα πελώρια του μάτια, μέχρι να μας πάρει ο ύπνος. Συνηθισμένα πράγματα, ανάμεσα σε μια φιλία ξεχωριστή…

Όταν η κατάστασή του υποτροπίασε και ο γιατρός αντιλήφθηκε πως δεν υπήρχε κάτι άλλο περισσότερο για να κάνει, σταμάτησε τις μαλάξεις στην καρδιά του. Άρχισα να φωνάζω, τον παραμέρισα στην άκρη και πήρα τη θέση του, προσπαθώντας να τον επαναφέρω από μόνος μου, δήθεν γιατί εκείνος παρέδωσε τα όπλα πολύ νωρίς. Άρχισα εγώ ο ίδιος τις μαλάξεις, φωνάζοντάς του Zanax ‘Μην τα παρατάς!’. Με τράβηξε πίσω ένας φίλος και με κράτησε σφικτά. ‘Τελείωσε’, μου είπε. Εκείνη τη στιγμή σπάραξα, έχασα τη γη κάτω απ΄ τα πόδια μου, χτυπούσα τα χέρια μου στους τοίχους κι έκλαιγα σαν μωρό παιδί. Δεν θυμάμαι πότε σταμάτησα να κλαίω, κάπου στο ξημέρωμα της επόμενης μέρας, νομίζω… Για πολλές μέρες μετά, ήμουν χαμένος, φοβισμένος, ένιωθα ότι ο πόνος με είχε παραλύσει, έκλεισα τον εαυτό μου σ’ ένα σκοτεινό δωμάτιο…».

“CUT! Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να μας στερεί αυτά που αγαπάμε…”

Αυτά που μας ενώνουν, κάνοντάς μας να νιώθουμε μόνο καλά, χαρίζοντάς μας χιλιάδες αληθινά χαμόγελα, χωρίς στην πραγματικότητα εμείς, να έχουμε πειράξει κανέναν.

Όταν επισκέφθηκα τον Ονούφριο, την επόμενη μέρα, ήταν σε κατάσταση σοκ. Η οποιαδήποτε «υπερβολή» στην ιστορία του, δεν με αφορά. Εξάλλου, εγώ ο ίδιος τον είχα στην αγκαλιά μου, το αμέσως επόμενο πρωί, αφήνοντάς τον να κλάψει σαν μωρό παιδί, εξιστορώντας μου τα γεγονότα της προηγούμενης ημέρας.

Ίσως να θεωρείς τις αντιδράσεις του υπερβολικές. Κι όμως, δεν είναι. Το να χάσεις τον πιο πιστό σου φίλο, με τέτοιο βάναυσο κι άδικο τρόπο, είναι λες και η σφαίρα που σου έριξαν, κόπηκε σε εκατοντάδες κομμάτια, κυκλώνοντας με τόσο βάρβαρο τρόπο τη ψυχή σου. Για να καταφέρεις να αισθανθείς τα «πράγματα» που ένιωσε ο φίλος μου, αλλά κι εκείνα που ένιωσα εγώ αγκαλιάζοντάς τον, θα πρέπει πρώτα να αντιληφθείς τη φιλοσοφία του: «Αυτός που δεν μπορεί να αγαπήσει τα ζώα, δεν μπορεί να αγαπήσει ούτε τους ανθρώπους».

«Πότε χαμογέλασες ξανά;»

«Χρειάστηκε καιρός και μεγάλη προσπάθεια. Οι φίλοι μου, με παρότρυναν να πάρω στο σπίτι ένα καινούργιο φίλο. Στην αρχή, δεν ήθελα ούτε να τ’ ακούσω, μέχρι που κάποιος με πήρε απ’ το χέρι για να επισκεφθούμε ένα κουτάβι το οποίο σώθηκε από ένα παιδί, όταν κάποιοι επιτήδειοι το πέταξαν στο δρόμο.

Αυτός, λοιπόν, ήταν ο Twix και είναι ο λόγος που χαμογέλασα ξανά, μετά από πολύ καιρό, αφού μόλις τον είδα τόσα δα, βρώμικο, μόνο του, σε μία αυλή να περιπλανιέται και να κλαίει, σαν κακομαθημένο παιδί που του έκλεψαν τις καραμέλες, έβαλα τα γέλια! Τον σήκωσα ψηλά κι έγειρε το κεφάλι του πάνω μου, αρχίζοντας τα νάζια. Του ψιθύρισα στο αυτί πως ‘τώρα μου κάνεις τον άγιο, για να με πείσεις σε πάρω στο σπίτι, αλλά είμαι σίγουρος πως με την άφιξή σου θα τα διαλύσεις όλα!’.

Εκείνος συνέχισε να γέρνει πάνω μου, δείχνοντας εφησυχασμένος γιατί κατάλαβε πως με κέρδισε. Δεν είχε κάνει κανένα λάθος στις προβλέψεις του, έτσι σήμερα ζούμε μαζί. Δεν πήρε τη θέση του Zanax, φυσικά, αλλά μαζί, αποκτήσαμε καινούργιες, καθημερινές συνήθειες. Έχουν ήδη περάσει εννέα μήνες από την κάθοδό του και κάθε στιγμή που χουζουρεύει στα πόδια μου, με κάνει να χαμογελώ ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που χαμογέλασα εκείνη την ημέρα που τον αντίκρισα για πρώτη φορά».

«CUT! Twix! Όχι λάσπες πάνω στον καναπέ!»

Ο Ονούφριος είναι ακτιβιστής και υπέρμαχος υποστηρικτής των δικαιωμάτων των ζώων. Με την ιστορία του, θέλει να ευαισθητοποιήσει την ανάγκη για βοήθεια, την οποία έχουν σήμερα εκατοντάδες αδέσποτα, τα οποία δηλητηριάζονται, κακοποιούνται και εγκαταλείπονται καθημερινά στο δρόμο, καταλήγοντας νεκρά. Έκτοτε, αφιερώνει τον ελεύθερό του χρόνο για την προστασία και τα δικαιώματα των ζώων.

«Γεια σου. Ονομάζομαι Ονούφριος. Ξέρεις τι μου λείπει περισσότερο; Oι κινηματογραφικές βραδιές στον καναπέ, παρέα με τον Zanax. Έτσι θέλω να τον θυμάμαι. Έτσι θα τον θυμάμαι πάντα…».

(Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic και το χαμόγελο του Ονούφριου Σωκράτους, με την εισφορά τους, για αυτή την εβδομάδα, εξασφάλισαν 70 προγεύματα, τα οποία θα προσφέρει στα παιδιά, το Πολυδύναμο Κέντρο “Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων” της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού.)

Info: Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic, παρουσιάζει και στηρίζει την εκστρατεία «43 Χαμόγελα!» όπου θα συναντήσω και θα «φωτογραφίσω» τον «εαυτό» μου και 42 φίλους, οι οποίοι μοιράζονται μαζί μου συνηθισμένα πράγματα, γεμάτα με χαμόγελα! Μετά το πέρας της «αποστολής», και την ηλεκτρονική δημοσίευση των 43 ιστοριών, θα ακολουθήσει η έκδοσή τους σε βιβλίο, από την Dr. Zenonos – The Dental Clinic, όπου όλα τα έσοδά του θα διατεθούν στο Πολυδύναμο Κέντρο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων, για τα προγεύματα των παιδιών, τα οποία ετοιμάζει και προσφέρει η ομάδα της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού.  Οι φίλοι που θα «συναντήσω» συμμετέχουν, όπως κι εγώ, στην εκστρατεία αφιλοκερδώς. Οι μικρές μας ιστορίες θα δημοσιεύονται κάθε Παρασκευή. Η παρουσίαση του βιβλίου «43 Χαμόγελα!», θα πραγματοποιηθεί στη Λεμεσό, την Παρασκευή 2 Οκτωβρίου, το 2015, Παγκόσμια ημέρα Χαμόγελου…

«Πώς θα αντιδρούσες αν είχες ένα γιατρό απέναντί σου, ο οποίος θα σου έλεγε ότι… ίσως σου απομένουν μόνο λίγες ημέρες ζωής; Ίσως να αντιδρούσες ψύχραιμα. Καμιά φορά, τα θωρακισμένα παράθυρα δεν είναι αρκετά, για να συγκρατήσουν την ένταση στον τόνο της φωνής μας…».

«CUT! Ένα κομμάτι carrot cake, παρακαλώ;»

Η Αναστασία είναι ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Εργαζόμενη μητέρα, παθιασμένος συνομιλητής, πρωταθλήτρια στο taboo και το πιο γλυκό πλάσμα στον κόσμο. Το ιδανικό θα ήταν να επέλεγε το επάγγελμα του ζαχαροπλάστη, αφού τα γλυκά της έχουν τα εχέγγυα για να ξυπνούν όλες τις αισθήσεις και να εντυπωσιάζουν τον κάθε ουρανίσκο που τα πλαισιώνει, αλλά η ίδια επέλεξε το λειτούργημα της εξυπηρέτησης πελατών, σε ιδιωτικό οργανισμό.

Η αλήθεια είναι πως την γνώρισα πριν από ένα χρόνο, αλλά σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα γίναμε φίλοι και ορκισμένοι αντίπαλοι στο taboo. Σε αντίθεση με μένα που προκαλώ την απόλυτη σιωπή σε δευτερόλεπτα, η ίδια δεν μπορεί να παραμείνει αμίλητη, ούτε σοβαρή, προκαλώντας την υπομονή και τις αντοχές μου, με αποτέλεσμα να εκνευρίζομαι, να χάνω την ισορροπία μου, να χάνω και το παιχνίδι, ενώ την ίδια στιγμή, εκείνη πανηγυρίζει τη νίκη της πνιγμένη στα γέλια!

Αφού κατάφερε τελικά να μου κολλήσει τη ρετσινιά του bad loser, αποφάσισα να επαναστατήσω κάνοντας αποχή από τα επιτραπέζια, αλλά μόλις ανακάλυψα τις ικανότητές της στη μαγειρική και τη ζαχαροπλαστική, κατά τη διάρκεια των πολλαπλών «ανασκαφών» στην κουζίνα της, αποφάσισα να τη συγχωρέσω, παρόλο που μια φορά βρέθηκα στο νοσοκομείο με το στομάχι τούμπανο, λίγο πριν από την έκρηξη, από την υπερβολική κατανάλωση των μοναδικών carrot cakes της!

Η Αναστασία δεν είναι ένας συνηθισμένος άνθρωπος. «Καρκίνος του θυρεοειδούς αδένα» της ανακοίνωσε ο γιατρός, πριν από οκτώ χρόνια, χωρίς να της αφήσει περιθώρια για αναβολή. «Πρέπει να γίνει άμεσα η επέμβαση, να αφαιρέσουμε τον κακοήθη όγκο και βλέπουμε τι θα γίνει στη συνέχεια…».

«Και τώρα, δηλαδή, τι πρέπει να κάνω εγώ; Κανείς δεν μπορεί να ελέγξει τη μοίρα του, ούτε να υπογράψει συμφωνητικό με την αθανασία. Ποια, στα αλήθεια, είναι η δική μου θέση;»

«CUT! Είσαι έτοιμη να ξεκινήσουμε;»

«Γεια σου. Ονομάζομαι Αναστασία. Το Μάρτιο, του 2006, διαγνώστηκα με καρκίνο του θυρεοειδούς αδένα και απ’ τη μια μέρα στην άλλη, βρέθηκα στο Λονδίνο για την αφαίρεση του κακοήθους όγκου. Η πρώτη και μοναδική μου σκέψη, πριν ξεκινήσει όλη αυτή η διαδικασία, ήταν τα παιδιά μου. Στη συνέχεια, για να μεταφέρω το πραγματικό πρόβλημα κάπου αλλού, σκόρπισα τις ανησυχίες μου στο σημάδι στο λαιμό, αυτό που θα μου άφηνε η χειρουργική επέμβαση, καθώς και στο γεγονός πως το Λονδίνο που τόσο πολύ αγαπούσα δεν θα έμοιαζε ποτέ το ίδιο, αφού θα μου θύμιζε παντοτινά τη μάχη που έπρεπε να δώσω στην έδρα του».

«Τι θυμάσαι να μου πεις;»

«Θυμάμαι την επιτυχία της πρώτης επέμβασης, τη μετάσταση του καρκίνου στη συνέχεια, την πιθανότητα να έχανα τις φωνητικές μου χορδές και τη θεραπεία ραδιενέργειας, διάρκειας δύο μηνών, την οποία έπρεπε να υποστώ μετά την αφαίρεση του όγκου. Κατά τη διάρκεια της θεραπείας, τα παιδιά μου δεν μπορούσαν να με αγγίξουν ούτε καν να με πλησιάσουν, λόγω της επικινδυνότητας της ακτινοβολίας. Τα θυμάμαι, για δύο ολόκληρους μήνες, να μου χαμογελούν χαιρετώντας με απ’ τον τρίτο όροφο, στο μπαλκόνι της γιαγιάς, η οποία τα φιλοξενούσε εκείνη την περίοδο. Ήταν η μοναδική ‘σωματική’ επαφή που μας επιτρεπόταν να έχουμε πέραν των τηλεφωνημάτων. Τα παιδιά μου… Πώς θα αντιδρούσες αν είχες ένα γιατρό απέναντί σου, ο οποίος θα σου έλεγε πως ίσως να μην έχεις την ευκαιρία να τα δεις να μεγαλώνουν; ‘Βλέπουμε τι θα γίνει στη συνέχεια…’. Αυτές τις ‘εικόνες’, δεν θα τις ξεχάσω ποτέ.».

Η Αναστασία πιστεύει στο Θεό, στα θαύματα και τη δύναμη που ο κάθε άνθρωπος κρύβει μέσα του, ακόμη κι αν καμιά φορά τα όνειρά που κάνουμε για εκείνο το ταξίδι, το επόμενο καλοκαίρι, μας προδίδουν με ταυτόχρονες αφίξεις γεγονότων και ανατροπών.

«Ο γιατρός και η ομάδα του, μου ανακοίνωσαν πως υπήρχε η πιθανότητα η καρδιά μου να σταματούσε να κτυπά, λόγω της έλλειψης ασβεστίου. Πανικοβλήθηκα, αλλά δεν το έβαλα κάτω. Θυμάμαι τις βόλτες στο Λονδίνο με τον ορρό καρφωμένο στις φλέβες και τα άλλα τόσα δεκάδες ενέσιμα να εισχωρούν στον οργανισμό μου καθημερινά. Μέσα σε όλα αυτά, όμως, γνώρισα ένα ‘καινούργιο Λονδίνο και εκτίμησα το κάθε λεπτό, την κάθε στιγμή, το κάθε πρωινό που ξυπνούσα και κοίταζα τον εαυτό μου στον καθρέφτη, συνειδητοποιώντας ξανά και ξανά, πως είμαι ακόμα ζωντανή. Σήμερα, οκτώ χρόνια μετά, τρέφω μία ιδιαίτερη αγάπη για το Λονδίνο, γιατί μου θυμίζει όλα αυτά που, καμιά φορά, όλοι ξεχνούμε. Πως, αν και χιλιοειπωμένο, η ζωή μας είναι, όντως, τόσο μικρή και τίποτα δεν είναι δεδομένο. Πως δεν ξέρουμε αν θα έχουμε τελικά εκείνη, τη δεύτερη ευκαιρία, την οποία ονειρευτήκαμε στην πορεία της».

«CUT! Θα βγάλουμε τη φωτογραφία;»

Ο χρόνος τρέχει και είναι αμείλικτος. Η ιστορία της Αναστασίας, μου υπενθυμίζει τα «αληθινά». Πως οι ανατροπές θα είναι εδώ και θα είναι παντοτινές, χωρίς περιθώρια για δεύτερες σκέψεις και αναβολές. Αν είμαι απ’ τους τυχερούς, η δεύτερη ευκαιρία θα εμφανιστεί μπροστά μου και θα πρέπει να την αρπάξω, έστω κι αν πρώτα πρέπει να αντιμετωπίσω τη σιωπή. Ίσως να έχει δίκιο τελικά. Πως τα πράγματα δεν είναι μόνο θέμα τύχης, αλλά μεγάλης πίστης. Καμιά φορά, εσύ κι εγώ, ζούμε τις καλύτερες στιγμές χωρίς να το γνωρίζουμε. Δεν προσπαθούμε να το κατανοήσουμε ή έστω να το αντιληφθούμε γιατί, ενώ είναι οι καλύτερες στιγμές, νιώθουμε απλώς… ανεκπλήρωτοι.

Η επέμβαση πέτυχε, η μετάσταση του καρκίνου πέταξε μακρυά και τα όνειρα της Αναστασίας επέστρεψαν, πίσω, στη βάση τους. Σήμερα, συνεχίζει να ονειρεύεται και να χαμογελά αγκαλιά με τα δυο της παιδιά.

«Γεια σου. Ονομάζομαι Αναστασία. Τον πόνο; Δεν θέλω να θυμάμαι τον πόνο. Από τότε που άρχισαν όλα, δεν σταμάτησα να χαμογελώ, να εξαντλώ την κάθε στιγμή, να ονειρεύομαι, να ζω για μένα και για τα παιδιά μου…».

(Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic και το χαμόγελο της Αναστασίας Χατζησάββα, με την εισφορά τους, για αυτή την εβδομάδα, εξασφάλισαν 100 προγεύματα, τα οποία θα προσφέρει στα παιδιά, το Πολυδύναμο Κέντρο “Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων” της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού.)

Info: Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic, παρουσιάζει και στηρίζει την εκστρατεία «43 Χαμόγελα!» όπου θα συναντήσω και θα «φωτογραφίσω» τον «εαυτό» μου και 42 φίλους, οι οποίοι μοιράζονται μαζί μου συνηθισμένα πράγματα, γεμάτα με χαμόγελα! Μετά το πέρας της «αποστολής», και την ηλεκτρονική δημοσίευση των 43 ιστοριών, θα ακολουθήσει η έκδοσή τους σε βιβλίο, από την Dr. Zenonos – The Dental Clinic, όπου όλα τα έσοδά του θα διατεθούν στο Πολυδύναμο Κέντρο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων, για τα προγεύματα των παιδιών, τα οποία ετοιμάζει και προσφέρει η ομάδα της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού. Οι φίλοι που θα «συναντήσω» συμμετέχουν, όπως κι εγώ, στην εκστρατεία αφιλοκερδώς. Οι μικρές μας ιστορίες θα δημοσιεύονται κάθε Παρασκευή. Η παρουσίαση του βιβλίου «43 Χαμόγελα!», θα πραγματοποιηθεί στη Λεμεσό, την Παρασκευή 2 Οκτωβρίου, το 2015, Παγκόσμια ημέρα Χαμόγελου…