ΧΑΜΟΓΕΛΟ 14: “ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΜΑΜΑ…”

«Ξυπνούσε πρώτη και ετοίμαζε πρωινό. Ύστερα, έπαιζε μελωδίες στο πιάνο. Εγώ καθόμουν με τις ώρες στο πλάι της και μάθαινα μουσική. Το βλέμμα της ενέπνεε μόνο ζωή, ενώ μαζί με τις νότες κελαηδούσαν όλα τα πουλιά στον κόσμο. Μου έλεγε ‘Μπορείς να κάνεις θαύματα. Φτάνει να το πιστέψεις!’ γυρίζοντας τις παρτιτούρες του πιάνου. Καθώς τα χρόνια περνούσαν απ’ τα χέρια μας, τα αποδημητικά πουλιά έφευγαν κι επέστρεφαν πίσω, για να ακούσουν ξανά και ξανά τη μελωδία… Στα 82 της χρόνια ‘χάθηκε’, τα πλήκτρα την αναζητούσαν. Το βλέμμα της άλλαζε κοστούμια διαρκώς, παρέα με τους ρόλους, ενώ οι εκφράσεις της ταξίδευαν αλλού, μαζί με τα πουλιά… Εκείνο το πρωί, την κρατούσα μέσα στην αγκαλιά μου. Της χάιδευα τα μαλλιά όταν τη νανούριζα για τελευταία φορά. Τότε ήταν, που είδα το σώμα της να ελευθερώνει τη ψυχή. Ο πόνος πέταξε μακριά κι εκείνη βρέθηκε μονάχη σε ένα μέρος φωτεινό, χωρίς συγχύσεις και αγωνίες. Μου χαμογέλασε… Σήμερα, είναι μαζί μου, στην καρδιά μου παντοτινά, παρούσα σε ότι κάνω και ότι πω. Ο μεγαλύτερος οπαδός, η καλύτερή φίλη, η πιο όμορφη μουσική, ο άνθρωπος, η μητέρα… Το φως.».

«CUT! Επιτέλους γνωριζόμαστε!»

1-low

Ο Άλεξ χαμογελά. Στη συνέχεια δακρύζει. Τα συναισθήματα του κρύβουν μία θλιμμένη οικειότητα και οι εκφράσεις του έναν πόνο μικρού παιδιού. Το βλέμμα του αλλάζει σε κάθε κατεύθυνση της αφήγησης, καθώς με «ταξιδεύει» σε δρόμους απεριόριστης αγάπης και αφόρητης αγωνίας. Αναγκαίας ανακούφισης και γενναίας ελευθερίας.

Εκείνη, λοιπόν, ήταν η πρώτη μας συνάντηση. Ένας καινούργιος φίλος. Σε μια καφετέρια, στη Λευκωσία, λίγο πριν επιστρέψει πίσω στο στούντιο για την επόμενη ηχογράφηση. Φροντίζει να κρατά τις ώρες του γεμάτες, απλώς για να μην λυπάται, κάτι απόλυτα εύκολο, αφού οι επαγγελματικές του συναναστροφές, εγχώριες και διεθνείς, δεν του «επιτρέπουν» να θρηνήσει, όπως θα επιθυμούσε, για την απώλειά της.

Κάθεται απέναντί μου και αρχίζει να διηγείται τη δική του ιστορία. Μια ιστορία την οποία παρακολουθώ τον τελευταίο χρόνο από «μακριά», μέσα από την προσωπική του σελίδα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Η λατρεία, η αγάπη, ο θαυμασμός και η αφοσίωση προς τη μητέρα του, ορίζουν τη ζωή του. Το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της.

«Καμιά φορά, νομίζω ότι ο κόσμος δεν γνωρίζει όσα πρέπει να γνωρίζει για τη νόσο. Ούτε καν τα βασικά. Απ’ την άλλη, αν δεν ζήσεις με τον ασθενή, όλα τα στάδια της νόσου, δεν αντιλαμβάνεσαι ακριβώς περί τίνος πρόκειται. Ούτε μπορώ να σου περιγράψω με λίγα λόγια τα δέκα χρόνια μιας διαφορετικής ‘συνηθισμένης΄ ζωής. Τα συμπτώματα της νόσου του Αλτσχάιμερ εμφανίζονται σταδιακά. Στη συνέχεια, αυξάνονται σε βαθμό που προκαλούν τεράστια βλάβη στον εγκέφαλο. Το αρχικό σύμπτωμα είναι η δυσκολία αφομοίωσης καινούριων πληροφοριών και γεγονότων. Στη συνέχεια, ο ασθενής ξεχνά ακόμη και που έχει τοποθετήσει απλά καθημερινά αντικείμενα, δυσκολεύεται με την ομιλία του, χάνεται εύκολα, χάνει την ικανότητα του λόγου, γίνεται αντικοινωνικός και κυκλοθυμικός. Παρόλο που στο πρώιμο στάδιο μπορεί εν μέρει να φροντίσει τον εαυτό του, χρειάζεται συνεχώς υποστήριξη από την οικογένεια και τους γιατρούς του, έτσι ώστε να μπορεί να ρυθμίσει την καινούργια του ζωή, βάζοντας ένα πρόγραμμα σε σχέση με την καθημερινότητά του.».

«CUT! Μίλησέ μου για τη μητέρα σου…»

«Γεια σου. Ονομάζομαι Άλεξ. Η μητέρα μου ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος. Για μένα ήταν πρώτα φίλη, δασκάλα, αδελφή, φανατικός οπαδός και ύστερα μάνα. Στα 68 της χρόνια εμφανίστηκαν τα πρώτα συμπτώματα της νόσου, τα οποία άλλαξαν για πάντα δυο ολόκληρες ζωές. Τη δική της και τη δική μου. Τα πρώτα χρόνια της νόσου, δεν αντιλαμβάνεσαι ακριβώς τι συμβαίνει, ούτε πως να χειριστείς τα πράγματα μέχρι τη στιγμή που τα συμπτώματα εντείνονται, αναγκάζοντάς σε να πάρεις ριζικές αποφάσεις, αντιμετωπίζοντας με ρεαλισμό τη νέα πραγματικότητα. Η νόσος επιτίθεται στον εγκέφαλο του ασθενή, στη συνέχεια χάνεται η ικανότητα του λόγου, επεκτείνεται στις σωματικές λειτουργίες και στο τέλος, ο εγκέφαλος καταστρέφεται εντελώς, αφού σταματά να δίνει οδηγίες στο σώμα… Οι παλμοί χάνονται, η κινητικότητα εξαφανίζεται και ο εγκέφαλος νεκρώνει. Η μητέρα μου! Η αγαπημένη μου μητέρα… Θυμάμαι… Είμαι δίπλα της, της κρατώ το χέρι, στέκομαι απέναντί της, την κοιτάζω, την αγκαλιάζω, αλλά δεν βρίσκω καμία ανταπόκριση, γιατί πολύ απλά δεν με αναγνωρίζει… Τα συμπτώματα της νόσου είναι σκληρά και δεν διαπραγματεύονται. Πίστεψέ με, αυτό είναι το χειρότερο συναίσθημα στον κόσμο.».

Η μητέρα του Άλεξ ήταν καθηγήτρια μουσικής. Όσοι είχαν την τύχη να τη γνωρίσουν, έχουν να πουν τα καλύτερα, τόσο για το ήθος όσο και για την προσωπικότητά της. Τα τελευταία δέκα χρόνια της ζωής της, τα συμπτώματα της νόσου του Αλτσχάιμερ την «απομακρύνουν» από συνηθισμένα πράγματα μιας ολόκληρης ζωής, ενώ παράλληλα, ο Άλεξ, ξεχνά τη δική του, κλειδώνεται συναισθηματικά, αποφασίζοντας συνειδητά να παραμείνει στο πλάι της. Όσο χρειαστεί…

«Τι έγινε το τελευταίο βράδυ;»

«Τα πράγματα χειροτέρεψαν. Δεν μπορούσε να καταπιεί, τρεφόταν πλέον από σωληνάκι, αλλά και πάλι δεν μπορούσε να πάρει ούτε το ένα τέταρτο της ποσότητας που έπρεπε, αλλιώς οι πόνοι στα έντερα θα γίνονταν αφόρητοι. Το χειρότερο απ’ όλα, ήταν το γεγονός ότι οι πνεύμονές της γέμισαν υγρά. Καλέσαμε ασθενοφόρο, και μαζί με την αδελφή και τον αδελφό μου, την ακολουθήσαμε στο νοσοκομείο όπου μας ενημέρωσαν ότι πλησίαζε το τέλος. Δεν ήθελα να το πιστέψω αν και μέσα μου γνώριζα ότι ήταν απλώς θέμα ωρών. Εκείνο το εικοσιτετράωρο η μητέρα μου πέρασε πολύ δύσκολες ώρες. Θυμάμαι, το επόμενο ξημέρωμα, ήμασταν όλοι εκεί. Την κρατούσα μέσα στην αγκαλιά μου. Της χάιδευα τα μαλλιά όταν τη νανούριζα για τελευταία φορά. Τότε ήταν, που είδα το σώμα της να ελευθερώνει τη ψυχή. Ο πόνος πέταξε μακριά κι εκείνη βρέθηκε μονάχη σε ένα μέρος φωτεινό, χωρίς συγχύσεις και αγωνίες. Μου χαμογέλασε… Σήμερα, είναι μαζί μου, στην καρδιά μου παντοτινά, παρούσα σε ότι κάνω και ότι πω. Ο μεγαλύτερος οπαδός, η καλύτερή φίλη, η πιο όμορφη μουσική, ο άνθρωπος, η μητέρα μου… Το φως. Το δικό μου φως.».

«CUT! Καληνύχτα μαμά…».

Η μητέρα του Άλεξ έφυγε στα 82 της χρόνια, νικημένη από τη νόσο του Αλτσχάιμερ σε μια μάχη που κράτησε δεκατέσσερα χρόνια. Ο Άλεξ προσπαθεί να κρατήσει μακρυά τις σκληρές αναμνήσεις, κρύβοντας καλά στην καρδιά του μόνο τις καλές στιγμές. Οι προσπάθειες από μέρους του για ενημέρωση και διαφώτιση του κοινού, σε σχέση με τη νόσο, συνεχίζονται εντατικά, όπως άλλωστε συνέβαινε τα τελευταία δέκα χρόνια. Παράλληλα, για πρώτη φορά, αποφασίζει να ξεκλειδώσει τα συναισθήματά του, ξεκινώντας ένα καινούργιο ταξίδι, για μια καινούργια ζωή, αναζητώντας ξανά το δικό του χαμόγελο.

«Γεια σου. Ονομάζομαι Άλεξ. Σε μια βδομάδα πάω στην Ελβετία για σκι! Τώρα που ελευθερώθηκε, μπορώ επιτέλους να ταξιδεύω παρέα μαζί της. Γιατί όπου κι αν πάω, εκείνη θα είναι μέσα στην καρδιά μου… παντοτινά!».

(Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic και το χαμόγελο του Άλεξ Παναγή, με την εισφορά τους, για αυτή την εβδομάδα, εξασφάλισαν 100 προγεύματα, τα οποία θα προσφέρει στα παιδιά, το Πολυδύναμο Κέντρο “Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων” της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού)

Info: Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic, παρουσιάζει και στηρίζει την εκστρατεία «43 Χαμόγελα!» όπου θα συναντήσω και θα «φωτογραφίσω» τον «εαυτό» μου και 42 φίλους, οι οποίοι μοιράζονται μαζί μου συνηθισμένα πράγματα, γεμάτα με χαμόγελα! Μετά το πέρας της «αποστολής», και την ηλεκτρονική δημοσίευση των 43 ιστοριών, θα ακολουθήσει η έκδοσή τους σε βιβλίο, από την Dr. Zenonos – The Dental Clinic, όπου όλα τα έσοδά του θα διατεθούν στο Πολυδύναμο Κέντρο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων, για τα προγεύματα των παιδιών, τα οποία ετοιμάζει και προσφέρει η ομάδα της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού. Οι φίλοι που θα «συναντήσω» συμμετέχουν, όπως κι εγώ, στην εκστρατεία αφιλοκερδώς. Οι μικρές μας ιστορίες θα δημοσιεύονται κάθε Παρασκευή. Η παρουσίαση του βιβλίου «43 Χαμόγελα!», θα πραγματοποιηθεί στη Λεμεσό, την Παρασκευή 2 Οκτωβρίου, το 2015, Παγκόσμια ημέρα Χαμόγελου…

2-low

banner

4 thoughts on “ΧΑΜΟΓΕΛΟ 14: “ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΜΑΜΑ…””

  1. Μια υπεροχη πραγματικη ιστορια που συγκινει τον καθε ενα απο εμας. Αναμενουμε το βιβλιο με πολλη αγαπη και ευχομαστε καλη συνεχεια στο πρωτοτυπο και εξαισιονεργο σας!

    1. Αγαπητή Αγγελική σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια! Τα “43 Χαμόγελα!” είναι μια εκστρατεία γεμάτη… αγάπη όπου ο κάθε συμμετέχοντας μεταφέρει μηνύματα αισιοδοξίας μέσω της ιστορίας του, την οποία γράφω / μεταφέρω με πολλή αγάπη (επίσης) και απόλυτο σεβασμό. Από κει και πέρα, ο συμμετέχοντας, μαζί με την κλινική (την Dr. Zenonos – The Dental Clinic) και με τις εισφορές τους, “μαζεύουν” προγεύματα για τα παιδιά του Πολυδύναμου Κέντρου. Το βιβλίο μας με τις 43 ιστορίες μαζεμένες θα κυκλοφορήσει τον ερχόμενο Οκτώβριο! Θα χαρούμε να σας δούμε στην παρουσίασή του στη Λεμεσό! Καλή σας μέρα. (Κώστας Χάρπας 28/2/1015)

  2. Το κειμενο σου με συνεπηρε, πολυ καλη δουλεια! Keep going!!!
    Και να φανταστεις πως δεν συνηθιζω να γραφω comments!

Leave a Reply to Costas Harpas Cancel reply

Your email address will not be published.